بررسی رابطۀ بین آرزوهای شغلی و جامعه پذیری سازمانی در میان کارکنان ادارات کل ورزش و جوانان شمال غرب ایران

آرزوهای شغلی شامل مسیر های شغلی است که به زندگی شغلی کارکنان تداوم، نظم و معنا می بخشد. این آرزوها منابع خودشناسی و ثبات در مسیر شغلی است. تحقیقات نشان داده است که توجه به آرزوهای شغلی در بهبود متغیرهای مدیریت منابع انسانی مؤثر است، از جمله جامعه پذیری سازمانی که نقش حیاتی در مراحل اولیۀ استخدام و مسیر شغلی کارکنان دارد. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی رابطۀ بین آرزوهای شغلی و جامعه پذیری سازمانی در میان کارکنان ادارات کل ورزش و جوانان شمال غرب ایران بود. روش پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی و به شیوۀ میدانی بود. جامعۀ آماری شامل تمامی کارکنان مرد و زن ادارات کل ورزش و جوانان شمال غرب کشور بود که با روش نمونه گیری غیرتصادفی هدفمند 263 نفر به عنوان نمونۀ آماری برای مطالعه انتخاب شدند. برای گردآوری داده های پژوهش از دو پرسشنامۀ استاندارد آرزوهای شغلی براساس مدل بیگلیاردی و همکاران (2005) و جامعه پذیری سازمانی براساس مدل تائورمینا (1997) استفاده شد. از روش های آمار توصیفی و استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه) نیز استفاده شد. نتایج نشان داد که بین آرزوهای شغلی و مؤلفه های آن (شایستگی فنی/کارکردی، شایستگی مدیریت عمومی، ثبات سازمانی، خلاقیت کارآفرینانه، خدمت یا تأثیر داشتن، خودمختاری/استقلال، سبک زندگی و چالش محض) با جامعه پذیری سازمانی و ابعاد آن (دریافت آموزش، تفاهم، حمایت کارکنان و چشم انداز از آیندۀ سازمان) رابطۀ مثبت و معنادار در سطح p